ความรัก ยาพิษที่ทุกคนลุ่มหลง (ขอบคุณดวงตาที่ให้รู้ซึ่ง)

ความรัก ยาพิษที่ทุกคนลุ่มหลง (ขอบคุณดวงตาที่ให้รู้ซึ่ง)

ความรักไม่ใช่เป็นเรื่องของจิตใจเท่านั้น ดังคำพูดของ

“ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว เมื่อสภาพใจเรามันไม่ไหว ทุกอย่างจะพาลเสียไปหมด”

หมายเหตุ : แต่สำหรับใครหลายๆคนที่คิดต่างหรือคิดอีกมุมก็ไม่ว่ากัน

 รู้สึกทรมานไหมที่คนเรารู้สึกแบบนี้ : รักมากเกินไป, รักข้างเดียว, แอบรัก, รักซ้ำซ้อน, รักคนมีแฟน, รักแบบไม่รู้ฐานะ

          สรุปแล้วความรักมันดีหรือไม่ดี มาเริ่มรู้จักความรักกันเลยสำหรับใครหลายคนที่บอกตัวเองว่าไม่รู้จักความรัก

จากเด็กน้อยไร้เดียงสา ใครที่เขารักเรา และเขารักเราเท่าไหน รักเท่าฟ้าที่จะย่อมทุกสิ่งอย่างให้เด็กน้อยได้กินอิ่มนอนนอนอุ่น นี่ไงเราของพ่อแม่ที่ไม่มีใครเทียบได้ พ่อแม่เราทรมานนะ

          จากเด็กน้อยมาเติบใหญ่ เริ่มรู้สึกหวงแหนของเล่นที่เราเล่นวันหนึ่งมันหายไปเราก็เสียใจจะเป็นจะตาย เช่นเดียวกับความรักวัยรุ่นที่เริ่มมีแฟน ที่ไปรักเขาเขาไม่รักเรา แอบชอบคนมีแฟน ต่างๆนาน่าๆมันเจ็บซ้ำมันเจ็บใจ ความรู้สึกที่มาจากความรัก

          แต่มาวันนี้เด็กน้อยคนนั้นก็มีแฟนแล้วเรากันมาก พอรักกันก็ต้องทะเลากันและก็มีลูกน้อยก็ต้องมาดูแลลูกน้อย

เห็นอะไรหรือเปล่าความรัก ก็เสมือนยาพิษที่ทุกคนลุ่มหลงนั้นเอง  ลองยกตัวอย่างสักเรื่อให้เห็นภาพ ว่าความรักมันคือยาพิษ

          แม้จะรู้ว่าตัวเองโง่ แต่มันก็ตัดใจไม่ได้ ต้องบอกว่าไม่อยากที่จะตัดใจมากกว่าทั้งๆที่รู้ว่าเธอจากไปแล้ว แต่มันก็คิดไปเองว่า เธอจะกลับมามโนไปเองว่าข้อความของเธอหมายถึงเรา แม้ว่าเธอจะบล็อกการติดต่อไปแล้วและแม้ว่าปลายทางจะผิดหวังแต่มันก็อยากจะหวังอย่างลมๆแล้งๆแม้ว่าจะต้องเจ็บปวดแต่มันก็อยากจะแลกกับความสุขเล็กๆน้อยๆที่เพ้อไปเองแม้ว่าเธออาจจะหลอกมาตั้งแต่ต้นเราก็พร้อมจริงใจและให้อภัยเธอและแม้ว่าในความฝันก็ไม่อาจพบเธอเพราะเมื่อใกล้จะเจอก็ลืมตาตื่นแต่เธอก็ยังอยู่ในหัวใจแม้ว่าผมไม่สามารเข้าไปพบเธอในหัวใจตัวเองได้ก็ตามมีคนบอกว่า เธอคู่ควรที่ผมจะมอบหัวใจให้หรือเปล่า เธอผมถามตัวเองว่า คงเพราะผมไม่ดีพอ เธอถึงจากไปผมอยากให้เธอ โกรธ หรือเกลียด เพราะอย่างน้อยเธอก็ยังจำผมได้ แต่หากเธอลืมผมไป มันก็เหมือนตัวตนของผมได้หายไปจากชีวิตเธอแม้รู้อยู่ว่าไม่มีใครจะสมหวังในความรักไปซะทุกคนหรอก แต่ก็น้อยใจว่าทำไมแม้แต่เศษเสี้ยวแห่งความสมหวังผมยังไม่พบเจอเลย

มันก็แค่การระบายจากคนโง่ๆคนหนึ่ง ที่หลงรัก เธอผู้ซึ่งไม่เคยแม้จะได้เจอตัวจริง แต่กลับมอบหัวใจให้ทั้งหมด และแม้เธอจะจากไป ผมก็ยังเชื่อว่าเธอจะกลับมามันเป็นความรัก ที่มันจะรักใครไม่ได้อีกแล้วมันเหมือนถูกจองจำไว้ในคุกแห่งความรู้สึกเป็นคุกที่เปิดโล่ง แต่มันมีซี่กรงที่มองไม่เห็นขังเอาไว้คงเหมือนกับที่ว่าคนจริงใจมักผิดหวังแต่คนที่สมหวังก็ยังคงเล่นสนุกกับความรัก เหมือนว่ามันจะไม่มีวันหมดไปถ้าถามว่าแม้จะรู้ว่ารัก แล้วจะเจ็บปวด ผิดหวัง และทรมาน ยังจะรักเค้าทำไม

ก็อยากจะบอกว่า ผมอยากจะขอ อดทนและจริงใจกับเธอ แม้ว่าเธอไม่หรือหรือไม่มีวันรู้ แต่อย่างน้อย คนๆนี้ก็อยากให้โลกรู้ ว่าคนที่มั่นคงในความรัก ที่คนๆนึงมอบให้ใครอีกคนอย่างซื่อสัตว์และจริงใจ มันมีอยู่จริงในโลกนี้